σπάραξη

η / σπάραξις, -άσεως, ΝΑ

νεοελλ.

βοτ. γένος αγγειόσπερμων μονοκότυλων φυτών που ανήκει στην οικογένεια ιριδίδες τής τάξης ιριδώδη και περιλαμβάνει 4 έως 6 είδη πολυετών ποωδών φυτών με σωληνοειδή ή χοανοειδή άνθη

αρχ.

σπαραγμός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < σπαράσσω. Η λ. ως επιστημονικός όρος τής Νέας Ελληνικής είναι αντιδάνεια, πρβλ. αγγλ. sparaxis].